Już jutro zaczynamy kolejny miesiąc tego roku. Jeśli jeszcze nie wiecie, co by tu wydziergać, podsyłam Wam kilka inspiracji.

Wiadomo, luty - Walentynki, chyba najbardziej oczywiste skojarzenie. Więc będzie sporo serduszek. Ale jak mówi też staropolskie powiedzenie - Idzie luty - kuj buty, będą nas czekać zapewne jeszcze mrozy, więc i parę projektów, żeby nie zmarznąć też podrzucam.
To co? Jesteście ciekawi, co Wam zaproponuję na kolejne zimowe wieczory?

Wszystkie zdjęcia są własnością ich autorów i służą jedynie za ilustrację tych cudowności.
Zdjęcia pochodzą z Ravelry z poszczególnych wzorów. 

• Wiadomo, że zimne wieczory najlepiej spędzać pod ciepłym kocem, co zatem powiecie na taki pled z sercami? Z pewnością przyjemnie się pod nim grzeje z drugą osobą ;) DARMOWY WZÓR

Pamiętacie czerwone buciki, które prezentowałam w ramach akcji "Zdążyć przed Świętami"? Oprócz nich w tym samym czasie powstał cały komplet do sesji noworodkowych.

Lubicie kupować gazety specjalistyczne poświęcone swojemu hobby? Ja bardzo. Świetne są magazyny poświęcone kolarstwu, czy to szosowemu, górskiemu, czy nawet zwykłej turystyce rowerowej. Są dobre gazety o wędkarstwie, o bieganiu, o gotowaniu nawet nie wspomnę. I w tym wszystkim jest ciągle potężna nisza, której nikt nie kwapi się zagospodarować.
Chodzi oczywiście o dzierganie. Sama prasa ogólnorękodzielnicza ma się nie najgorzej, od kiedy mamy polską wersję "Mollie Potrafi" i "Crafty". Tylko, co z osobami (jak ja na przykład), które wiedzą, że filcowanie ich nie kręci, na ręcznie robioną biżuterię to wolą popatrzeć, niż samemu zrobić...?
Ponad rok temu pojawiło się światełko w tunelu, gdy polski oddział Burdy wydał "Łatwe szydełko". Już sądziłam, że oto pojawiło się pismo dla mnie - o szydełkowaniu, dla szydełkujących. Nie jakieś tam przedruki wzorów z niemieckich czy czeskich gazet sprzed kilku lat, drukowane na papierze, który się rwie od samego patrzenia... Tylko porządny miesięcznik, a niechby i kwartalnik!, gdzie znajdę inspiracje, poczytam o ciekawych ludziach, miejscach i wydarzeniach.
Ale z nieznanych mi przyczyn była to tylko ta jaskółka, co wiosny nie czyni.

"Łatwe szydełko" było tłumaczeniem i polską interpretacją brytyjskiego magazynu "Simply Crochet". Ponieważ nie udało mi się doczekać kolejnego numeru polskiej wersji, użyłam swoich kontaktów i trafił do mnie świąteczny numer oryginalnego "SC".
Popatrzmy zatem, co ciekawego czeka na brytyjskie maniaczki szydełka.
Pierwsze, co się mi rzuciło w oczy, to to, że oprócz samej gazety, dostajemy - kalendarz ścienny z mandalami, które po pierwsze możemy pokolorować (nawet dołączono kredki!), a po drugie mogą służyć za inspiracje do serwetek, a oprócz tego jeszcze wkładkę ze wzorem na potworzaka i gazetkę reklamą wysyłkowego domu handlowego.

Kolejna sprawa - papier. Nie jakiś twór pokroju tego, na czym drukowane są programy telewizyjne. To porządny, gruby, może nawet kredowy papier. Matowy, więc nic nam się bez potrzeby z nim nie odbija. Oczywiście można podnieść larum, że to nieekologiczne, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby później taką gazetę oddać do składu makulatury.
No i sama konstrukcja magazynu. To nie jest zbiór samych wzorów i kolorowych zdjęć. Wydaje mi się, że taka forma wydawnictw rękodzielniczych, gdzie mamy tylko schematy, powinna powoli odchodzić do lamusa, skoro wszystko jest w internecie (Ravelry, moja miłości).
Chociaż przyznaję się bez bicia, że regał poświęcony rękodziełu to mój stały punkt odwiedzin w Empiku...

W "Simply Crochet" mamy oczywiście wzory na różne mniejsze lub większe projekty (ważna uwaga - wszystkie są pisemne, nie ma wzorów graficznych) - ten piękny sweter z okładki (raz, dwa, trzy zaklepuję, jest mój!), chusta, ale również muffinowa ozdoba na długopis (przesłodka!), skarpeta na prezenty (w końcu jest to numer świąteczny) i różne inne drobne ozdoby.


Ale oprócz tego mamy również artykuły o projektantkach, o blogerkach. Nawet porównanie włochatych włóczek!
Właśnie takiego magazynu mi brakuje... Do szydełkowania i czytania... Niechby to nawet nie był miesięcznik, ale żebyśmy nie mieli takiej posuchy.
A jak Wy uważacie? Wystarczy to, co nam rynek prasy rękodzielniczej oferuje, czy też byście chcieli powiewu świeżości z Zachodu? Może to moje marzenie jest nierealne, bo po prostu nie ma zapotrzebowania na takie pisma? Jak uważacie?

Zastanawiałam się, czy jest sens dołączać się w tym tygodniu do wyzwania Maknety, skoro dalej czytam to samo...
Ale ciągle mam mocne postanowienie, żeby się chociaż te dwa razy w miesiącu z Wami spotkać przy książce i robótce. Zatem oto jestem!
Tak jak wspomniałam, książka ta sama, ale już finiszuję. Po tych kilkuset stronach (czytnik pokazuje, że jest ich ponad 500...) już się pogodziłam ze stylem tłumaczenia i oczy aż tak bardzo nie krwawią... ale nauczkę mam, więcej tego błędu nie popełnię.

W kwestii robótki... Na zdjęciu jest małe przekłamanie. Różowy sweter jest na finiszu, w zasadzie już, już się kończy. To wrzuciłam na zdjęcie kolejną rozgrzebaną robótkę, którą od czasu do czasu robię, gdy się znudzę różem. A chustoszal muszę też jak najszybciej skończyć, bo mój virus nie bardzo forum czapki pasuje...
A co Wy ciekawego czytacie i dziergacie?

Wiecie, jaki jest najlepszy czas na dzierganie różności? Nie zbliżające się święta różnej maści i nawet nie jesień i zima, gdy w zasadzie nie ma lepszego lekarstwa na chandrę niż koc, herbatka i robótka. Najlepszy czas to okres około narodzinowy u znajomych. Bo chociaż ciepły sweter jest świetny na mrozy, a ręcznie dziergana chusta może wprawić w zachwyt koleżanki, to jednak nic nie sprawia chyba takiej radości jak zabawki, kocyki i inne akcesoria dla dzieci. Raz, że co małe, to słodkie (jestem tego najlepszym przykładem^^ czysta słodycz), a dwa, że wdzięczność i zachwyt młodych rodziców działa jak miód na serce. Takimi drobiazgami zachwycają się i młodzi ojcowie, zazwyczaj nieczuli na wdzięki dzierganych prac.

Brzuch taki duży... tyle ciastek na raz to może jednak zły pomysł?

Chyba czeka mnie dieta...

O taki ogonek mam :)

Czasami najprostsze rzeczy sprawiają największą radość.

Przy pisaniu tego tekstu nie ucierpiał żaden mężczyzna. Najwyżej ucierpiała męska duma...

No i stało się. Łudziłaś się, że może to jeszcze nie teraz, że przecież jeszcze rok nie minął... Czułaś jednak już wieczorem, że ten dzień się zbliża. Niewinne pokasływanie, pociąganie nosem...
Rano wstałaś jak zwykle, szybki prysznic, ale z sypialni już dobiega kaszel gruźlika i sakramentalne: "chyba będę chory". Ale Ty już wiesz. Nie ma żadnego "chyba". To samospełniająca się przepowiednia. On już jest chory. Gorzej, on nie ma przeziębienia, on walczy o życie. A Ty będziesz walczyć razem z nim.

Drżącą ręką podajesz mu termometr, modląc się do swojej włóczkowej bogini, żeby pokazał równe 36,6. Mniej oznacza, że już mu się ciało ochładza, więc zaraz umrze. Więcej - gorączka i śmierć w męczarniach. Na nic Twoje modły. Po 7 długich minutach, w czasie których łykasz tabletki na uspokojenie popijane melisą, jest wynik - 36,7. Niewyraźnie spod stosów kołdry słyszysz: "Mam gorączkę, nie mogę iść do pracy". I już wiesz, że najbliższe dni to będzie gehenna. Starasz się przypomnieć sobie, gdzie po ostatnim przeziębieniu schowałaś listę z notariuszami, żeby mógł spisać ostatnią wolę. Zastanawiasz się, do jakiego stopnia tym razem będzie chory. Czy wystarczy mierzyć gorączkę, co pół godziny? Zdecyduje się pójść do lekarza? Poprosi, żeby z nim zostać w domu, bo kto mu szklankę wody poda? Czy będzie w stanie gryźć, czy trzeba będzie mu robić przecierki?
Ale nic się nie martw! I z takiej sytuacji da się coś dziewiarskiego wyciągnąć.

Najpierw trzeba parę spraw logistycznie rozwiązać. Wiadomo - chory z tak wysoką gorączką musi się nawadniać. I zamiast latać, co rusz do kuchni, żeby zrobić herbatę zrób od razu cały garnek. Poczekaj aż trochę przestygnie i przelej do termosu. Dzięki temu nie będziesz mu musiała dmuchać, żeby ochłodzić i ile czasu zaoszczędzisz? Pod ręką zostaw mu cały zestaw chusteczek i kosz na nie. Największy problem będzie z jedzeniem. Bo można wyróżnić dwa typy mężczyzn pod tym względem: tak chorzy, że nic nie jedzą (no i super, ile czasu zostaje) i tacy, którzy postanawiają nadrobić braki żywieniowe, bo przecież muszą jeść, żeby wyzdrowieć. Dopóki nie żąda pierogów, niech je. Czemu? Pamiętasz tę listę notariuszy? No właśnie, lepiej nie zostać wykluczoną ze spadku. Tyle pieniędzy na włóczki może przejść koło nosa z powodu jednej kanapki.
Co robimy dalej? Trzeba uświadomić naszego lubego skąd się wzięła choroba. Ano stąd, że bez czapki i szalika chodził. Tutaj zacznie się tłumaczenie, że nie ma wystarczająco męskiego i żadna fabryka jeszcze takiego nie wyprodukowała. I to jest właśnie woda na nasz młyn! Bo przecież my mu wydziergamy, takie, jak sobie tylko życzy! Tylko jest jeden mały problem... Wśród tych trzech ton włóczek pochowanych w całym mieszkaniu jakoś dziwnym trafem nie ma takiej, która byłaby godna jego głowy. Więc trzeba kupić. Ale skoro on będzie miał nowy komplet, to jak to tak, że my w starym będziemy chodzić? No nie bardzo... Więc dla siebie też musimy kupić nową włóczkę. No, a że akurat była promocja, to z 3 motków robi się 10. Takie cudowne rozmnożenie. Ale nic to! Nasz luby jest tak słaby, że nie zauważy. Albo można mu wmówić, że jest tak osłabiony, że mu się w oczach troi. W ten sposób możemy stać się posiadaczkami niezliczonej ilości nowych kłębuszków. A gdy on wróci do zdrowia i zapyta, czy to nowe włóczki z czystym sumieniem będziesz mogła powiedzieć: NIE.
Dodatkowym plusem takiej męskiej walki o życie jest jego osłabienie, a więc spanie. Jak facet śpi to nie marudzi i nie zawraca głowy, można spokojnie usiąść i dziergać. Albo oglądać kolejne cuda na Ravelry.
Jak widzicie, nie musi być tak tragicznie :)
A jak u Was przebiega walka z chorobą?

Nowy Rok – Nowa ja! Znaczy w sumie to tak nie do końca… W ramach małych postanowień noworocznych wymyśliłam sobie powrót do środowych spotkań z książką i robótką u Maknety. Nie twierdzę, że będę co tydzień, bo szczerze wątpię, że mi się to uda… Ale żeby przynajmniej tak dwa razy w miesiącu, wydaje się to całkiem realne.

No i przyszedł… Jak zawsze w styczniu… Mamy nowy rok. Czas podsumowań, robienia rachunku sumienia po minionym roku. Ale również czas obietnic i nadziei, że ten nowy będzie lepszy. Że my sami będziemy lepsi.